به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی سی و چهارمین دوره جشنواره فیلم فجر، مهدی فارسی درباره اولین مستند بلندش گفت: خسرو خان پدربزرگ من، خان نبود. آن‌طور که برایم تعریف کرده‌اند سال ۱۲۹۳ یعنی همان سال آغاز جنگ جهانی اول در یکی از ایلات و عشایر فارس به دنیا آمد. ایرانِ او را روس و ترک و انگلیسی اشغال کردند و وقتی قحطی بزرگ ۱۲۹۶ رخ داد، خسرو کودک سه ساله خوش اقبالی بود که بر خلاف بسیاری از هم‌سالانش سایه وبا و قحطی را به سلامت از سر گذراند.
وی افزود: آن جنگ بزرگ، دودمان قاجار را به باد داد و پهلوی اول متولد شد. مدتی بعد، زمانی که خانواده خسرو و تبارش را به مجرم ایلیاتی بودن، از فارس به جنوب تهران تبعید کردند، جهان جهانی دوم آغاز شد. این‌بار جنگ، پهلوی اول را با خود برد و باز حکایت اشغال و قحطی و وبا.
وی تاکید کرد: اغلب پدربزرگ و مادربزرگان هم نسلان من، سرگذشتی شبیه به خسرو خان دارند. اغلب جوانان هم نسل من نیز، مثل من از گذشته‌ی ابا و اجدادشان بی‌خبرند. درد بزرگی است که بیشترمان نمی‌دانیم و حتی به این فکر هم نمی‌کنیم که کجای این عالم ایستاده‌ایم. چه شد که در یک جنگ چهار ساله، کشور بی‌طرفی به نام ایران به خاک سیاه نشست و چه شد که در یک جنگ هشت ساله این ملت جلوی شرق و غرب عالم ایستاد.
فارسی با بیان این که بچه‌های مستندسازی معتقد هستند مستند تاریخی شانس درخشیدن در جشنواره‌ها را ندارد گفت: مدیران فرهنگی هم می‌گویند مستند تاریخی پر خرج و پرحاشیه است. شاید بد نباشد گاهی به این بیاندیشند که اهمیت پرداختن به بعضی چیزها مهم‌تر از این حرف‌هاست.
«خاطرات خانه متروک» اولین مستند بلند مهدی فارسی در مقام کارگردان است که محسن یزدی و مرکز مستند سوره حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی تهیه کنندگی آن را برعهده دارند.
در مقدمه این مستند آمده است: این فیلم نگاهی است گذرا به پاره‌ای از رخدادهای جنگ جهانی اول در ایران. وقایعی پراکنده، تلخ و فراموش شده. خاطرات، دست‌نوشته و نقل قول‌های منتسب به شاهدان عینی جوهر کلام ماست.
ویژگی‌های فیلم:
پرهیز از شیوه‌های متداول فیلمسازی در مستندهای تاریخی مانند بهره‌گیری از مصاحبه با کارشناسان حوزه تاریخ و یا بازسازی رخدادهای تاریخی با بازیگر و به شیوه فیلم‌های داستانی موجب شده است تا گروه سازنده با جمع آوری حجم زیادی از اسناد و عکس‌های کم‌‌یاب سال‌های جنگ جهانی اول، ساختار بصری متفاوتی را در این مستند خلق نماید. با توجه به این که مدت زمان فیلم‌های قدیمی استفاده شده در این مستند ۸۲ دقیقه‌ای کمتر از ۴ دقیقه است، شاید بتوان گفت این نوع تصویرسازی، شیوه تازه‌ای برای ساخت مستندهای تاریخی است.
