به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر،
یکی از این بازیگران که پس از ایفای چند نقش مهم و تاثیرگذار پا به سینما گذاشته و در جشنواره سی و چهارم فیلم فجر مورد تجلیل قرار می گیرد، رویا تیموریان است. وی بیست و هفتم اسفندماه ۱۳۳۸ در تهران به دنیا آمده و پس از تحصیل در رشته کارگردانی و بازیگری در دانشگاه هنر با مجموعه تلویزیونی رعنا ساخته داود میر باقری کار تصویری اش را آغاز کرد. یک ملودرام قوی با پس زمینه انقلاب که میرباقری نقش های اصلی آن را به جمعی از بهترین های آن ایام(اواخر دهه ۱۳۶۰) همچون:بهزاد فراهانی و گلچهره سجادیه واگذار کرده بود. با همه اینها بازی خوب تیموریان و بیان پخته او در نقش رعنا کاملا به چشم مخاطبان آمده و نامش را در گوشه ای از ذهنشان حک کرد. در دهه هفتاد و تنها چند سال بعد از رعنا، تیموریان کارش را در سینما هم آغاز کرده و در فیلم هایی همچون:حسرت دیدار و لزیون ایفای نقش کرد که هیچکدام کار شاخصی در کارنامه وی به حساب نمی آیند. در میانه دهه هفتاد وی در نمایش پر بیننده بینوایان ساخته بهروز غریب پور هم در نقش فانتین به ایفای نقش پرداخت. نقش سخت و طاقت فرسایی که برای بازیگری همچون رویا تیموریان فرصتی استثنایی برای نشان دادن استعداد خود در بازیگری بوده است. او به موازات آن همچنان در مجموعه های تلویزیونی هم مشغول به کار بود که گمشده و محاکمه را می توان نمونه های آن به حساب آورد. سال های پایانی دهه هفتاد را می توان دوران اوج گیری این بازیگر در سینما نامید که تنها در سه سال پایانی آن در فیلم های مرد بارانی، شراره، دفتری از آسمان، مریم مقدس، قارچ سمی و زندان زنان به ایفای نقش پرداخت. نقش هایی متفاوت و متنوع که چند نامزدی تندیس و سیمرغ جشن خانه سینما و جشنواره فیلم فجر را برایش به ارمغان آورد که سرانجام برای زندان زنان برگزیده جشن خانه سینما شد. صدای گوش نواز و بیان فوق العاده تیموریان را می توان از ستون های نقش آفرینی های درخشانش در فیلم های یاد شده به حساب آورد که باورپذیری دلنشینی به نقش ها تزریق کرده است. برای نمونه می توان به نقش چند لایه رییس بخش زنان زندان اشاره کرد که تیموریان با ظرافت خاصی از لایه های بیرونی نقش عبور کرده و به درون نقش نقب زده است. به همین خاطر هم این شخصیت در ذهن دوستداران سینمای ایران ماندگار شده و همچنان در کارنامه بازیگری ایفاگر آن می درخشد. در مرد بارانی و قارچ سمی وی ایفاگر نقش زنان خانه داری است که همسرانش هر یک به مخمصه ای افتاده و سر آخر هم جان خود را در این مسیر از دست می دهند. او در این دو نقش باید همدلی مخاطب را بر می انگیخته که تا حدود زیادی هم موفق به انجام این کار شده اما همچنان زیر سایه قهرمان مرد داستان باقی مانده است. دفتری از آسمان ساخته پرویز شیخ طادی از آن دسته فیلم های نسبتا مهجور سینمای ایران است که قصه بکر و تازه ای دارد. تیموریان در این فیلم ایفاگر نقش مادر شهیدیست که با یافتن دفترچه ای از اسامی شهدا یک به یک سراغ مادرانشان رفته و وعده دیدار با فرزندان شهیدشان را در منطقه ای خاص می دهد. نقشی فوق العاده خاص که چالشی بزرگ برای تیموریان به حساب می آمد که از آن سربلند بیرون آمده است. در دهه هشتاد تیموریان همچنان گزیده کاری اش را حفظ کرده و تنها در ده فیلم به ایفای نقش پرداخت که از آن میان نقش هایش در کافه ستاره، گوشواره و سنتوری بیش از بقیه به چشم آمد. در الباقی فیلم های یاد شده همچنان از تیموریان شاهد بازی های همیشگی و یکنواختی بوده ایم که بخش مهمی از آن به کیفیت فیلمنامه و خواست کارگردان بازمی گشته است. در کافه ستاره که سامان مقدم براساس فیلمی به نام بچه های کوچه میداک آن را ساخته، تیموریان پیر دختر نسبتا پولداریست که در محله ای قدیمی ساکن بوده و علاقه زیادی هم به قهرمان جوان فیلم با بازی حامد بهداد دارد که با فراری شدن پسر به جرم قتل، زن هم به فرجام خوشایندی نمی رسد. تیموریان در این نقش به سراغ کلیشه های آشنای زنانی از این دست رفته و آن را با ظرافت به اجرا در آورده که بخش هایی از آن تنها در دیدار چند باره فیلم بر مخاطب آشکار می شود. برای مثال می توان به فال حافظ گرفتن های او پیش پیرمرد نابینای مستاجرش با بازی مسعود رایگان اشاره کرد که طنزی ظریف هم در آن کاملا به چشم می آید. در سنتوری ساخته داریوش مهرجویی هم او حضوری بسیار کوتاه اما تاثیرگذار در نقش مادر علی سنتوری دارد. زن مومنی که جلسات مذهبی زیادی در خانه اش برگزار می کند که در یکی از این جلسات علی وارد شده و جنجالی را به راه می اندازد. تیموریان در همین لحظات کوتاه مادر نگرانیست که در عین دل سوزاندن برای پسرش نیم نگاهی هم به آبرویش پیش مردمی دارد که از اعتیاد علی متعجب شده اند. تیموریان در همه این سال ها به موازات سینما همچنان در قاب کوچک هم حضور داشته و بعضا در نقش هایی متفاوت درخشیده است. برای مثال می توان به مدار صفر درجه و شب دهم هر دو از ساخته های حسن فتحی اشاره کرد. در اولی او زن پزشکی است که رگ و ریشه لبنانی داشته و در مسیر عبور قطار جنگ دوم جهانی از ایران بخش مهمی از خاناده خود را از دست می دهد. در شب دهم او یک شازده قجری است که کینه ای عمیق از حکومت رضا خانی به دل داشته و حال برای گرفتن انتقام خود و خانواده اش برادر زاده خود را طعمه قرار داده است. فتحی در اینجا نیاز به بازیگری با صدایی گیرا و چهره ای مغرور و سنگی داشته که تیموریان به بهترین شکل از عهده اجرای آن برآمده است. شمس العماره دیگر کار تلویزیونی او در سال های اخیر است که اهمیت آن در کارنامه کاری تیموریان به جنس کمدی آن بازمی گردد که نشان داد وی در ایفای نقش های کمیک و در آوردن شوخی ها هم تبحر خاصی دارد. البته وی در دهه هشتاد بدشانسی هایی هم در سینما آورده که همانا توقیف فیلم های زاد بوم ساخته ابوالحسن داودی و گزارش یک جشن به کارگردانی ابراهیم حاتمی کیا است. در دهه نود هم تیموریان در فیلم هایی همچون: چه خوبه برگشتی ساخته داریوش مهرجویی و برف ساخته مهدی رحمانی ایفای نقش کرده که بازی خوبش در دومی مورد ستایش قرار گرفته و بیش از بقیه فیلم های متاخرش به چشم آمده است.
