به گزارش ستاد ارتباطات و اطلاع رسانی سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر، در روز نخست، فیلم های اهالی خیابان یکطرفه، برداشت دوم از قضیه اول، گیتا، نقطه کور و نیمه شب اتفاق افتاد روی پرده رفتند. اولی مستندی جذاب در رابطه با خیابان قوام السلطنه (سی تیر فعلی) است که شخصیت های مختلف هر یک روایت خود را از آن داشته و فیلمساز(مهدی باقری) تعمدا فیلم خود را از حسرت گذشته خوردن های کلیشه ای دور کرده و بر عکس به آن عمق بخشیده است. اهالی خیابان یکطرفه که در جشنواره سینما حقیقت هم جایزه گرفته در مواجهه با اهالی رسانه نیز موفق ظاهر شده و نظر آنها را به خود جلب کرد که بدون شک باقری بیشترین سهم را در این امر داشته است.
پویان باقر زاده هم در نخستین ساخته سینمایی اش(برداشت دوم از قضیه اول) تلاش گروهی جوان علاقمند به سینما برای ساخت فیلمی سینمایی را به تصویر کشیده که هر یک داستانک های خود را دارند. فیلم به وضوح از ساختاری آماتوری و ضعیف رنج می برد که کیفیت کار را تا حد زیادی پایین آورده و مخاطبان را از انتخابش برای بخش سینمای هنر و تجربه شگفت زده کرده است.
بخش مهمی از تولیدات امسال سینمای ایران را ملودرام های خانوادگی تشکیل داده اند که سه فیلم بعدی روز نخست در این گونه جای می گیرند.
گیتا ساخته مسعود مددی ملودرام خوش ساخت و ساده ای با محوریت زن و شوهری است که فرزندشان را برای تحصیل به خارج فرستاده اند و حال جای خالی او آزارشان می دهد غافل از اینکه سرنوشت بازی دیگری را برایشان رقم زده است. بازی های خوب و باورپذیر حمیدرضا آذرنگ و مریلا زارعی از نقاط قوت این فیلم به حساب می آیند که لحظات حسی درخشانی در بازی آنها به چشم می خورد.
گیتا با توجه به قصه و شیوه روایتش می تواند در صورت برخورداری از یک اکران مناسب با استقبال گرم مخاطبان هم روبرو شود. نقطه کور ساخته مهدی گلستانه بار دیگر موضوع مهمی به نام شک و تردید را نشانه رفته و آن را وارد خانواده ای از طبقه متوسط جامعه کرده است. کاری که پیش از این بسیاری از فیلمسازان ایرانی انجام داده و طیف متنوعی از آثار از ضعیف تا ماندگار را رقم زده اند.
نقطه کور آشکارا از ضعف قصه و داستان های فرعی رنج می برد و قادر به برانگیختن همذات پنداری مخاطب با قهرمانش(خسرو) نیست. مشکل بزرگی که ارتباط مخاطب عام را با فیلم سخت کرده و بازی دور از انتظار و کلیشه شده محمد رضا فروتن هم در نقش خسرو به آن دامن زده است. نیمه شب اتفاق افتاد به کارگردانی تینا پاکروان آخرین فیلم روز نخست است که داستانی آشنا برای مخاطب را به شکلی سرراست و قابل قبول روایت کرده و به خوبی هم از عناصر کلیدی گونه ملودرام در جهت تاثیرگذاری روی مخاطب بهره گرفته است. پایان خوب فیلم هم از نقاط قوت کار به حساب می آید که باید بازی های خوب گوهر خیر اندیش، رویا نونهالی و به خصوص ستاره اسکندری را هم به آن افزود.
در روز دوم نخست با مستند مجتبی ساخته محمد حسن دامن زن همراه می شویم که داستان هنرپیشه تئاتری است که برای امرار معاش به اجرای نمایش در مهدکودک ها و مدارس و … می پردازد در حالی که همسر و فرزندش خواسته های زیادی بیش از درآمد او دارند. فیلمی شخصیت محور که به مرور مخاطب را با مجتبی همدل و همراه ساخته و با فراز و فرودهای زندگی اش آشنا می کند. اما فیلم مصالح کافی برای ساخت یک مستند بلند سینمایی را نداشته و در برخی لحظات مخاطبان خود را خسته و کسل می کند. مجید برزگر پس از فیلم موفق و تحسین شده پرویز این بار با فیلم یک شهروند معمولی به جشنواره فجر آمده است. فیلمی درباره کارمند بازنشسته هشتاد و چند ساله اداره پست که پس از مرگ همسر تنها شده و حال به دعوت پسرش عازم سفری به خارج از کشور است. فیلمی آرام که با ریتم کند قصه اش را روایت کرده و مخاطبانش را به دو گروه کاملا متفاوت تبدیل کرده است. نخست کسانی که با شیوه روایت برزگر آشنایی کامل داشته و این نوع سینما را می پسندند و دسته دوم مخاطبانی که ریتم کند فیلم آزارشان داده و به سینمای قصه گو از جنس بدنه اعتقاد دارند. جشن تولد ساخته محسن زمانی تنها فیلم سودای سیمرغ جشنواره است که با توجه به جریان تکفیری ها در سوریه ساخته شده و قصه خانواده ای درگیر با آن را به تصویر کشیده است. اما این قصه بالقوه جذاب در این فیلم به فعل درنیامده و خامی هایی در ساخت آن به چشم می خورد که بیش از همه به فیلم اولی بودن کارگردانش بازمی گردد. دلبری ساخته سید جلال دهقانی اشکذری دیگر فیلم به نمایش درآمده روز دوم جشنواره در سالن همایش های برج میلاد است که از معدود نمایندگان سینمای دفاع مقدس در جشنواره سی و چهارم فیلم فجربه حساب می آید. خط قصه جذابی که در ساخت آن تاثیرگذاری لازم را نداشته و ارتباط همه جانبه ای با مخاطب برقرار نمی کند که البته بخشی از آن هم به بازی کاملا متوسط هنگامه قاضیانی برمی گردد. آخرین فیلم روز دوم جشنواره، آخرین بار کی سحر را دیدی ساخته فرزاد موتمن است که بیش از بقیه فیلم های دو روز نخست مورد توجه مخاطبان قرار گرفت. فیلمی در گونه پلیسی- معمایی که خط اصلی قصه اش را از یک ماجرای واقعی گرفته و سپس با شاخ و برگ دادن به آن به فیلمنامه ای قابل قبول تبدیل کرده است. موتمن در این فیلم به خوبی از برخی مولفه های آثار پلیسی بهره گرفته و قصه اش را براساس یک معما پیش برده وتعلیق مناسبی هم بر آن حاکم کرده است. با همه اینها پایان بندی فیلم آن کیفیت لازم برای فیلمی در این گونه را نداشته و مخاطبانش را شوکه نمی کند.
