به گزارش ارتباطات و اطلاع‌رسانی سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی «لانتوری» با حضور رضا درمیشیان کارگردان، باران کوثری، مریم پالیزبان، نوید محمدزاده از بازیگران فیلم و محمدرضا دلپاک ترکیب و طراحی صدا، محمدرضا منصوری مدیر تولید، گلناز گلشن طراح لباس و محسن نصرالهی طراح صحنه برگزار شد.
دلپاک با احترام به یداالله نجفی که مدتی پیش از آغاز جشنواره فیلم فجر دار فانی را وداع گفت، از حاضرین تقاضای یک دقیقه سکوت کرد.
این جلسه با تاخیر زیادی آغاز شد و درمیشیان در توضیح این اتفاق گفت: همه ناهماهنگی‌ها از جانب من بوده چرا که یکی از بستگانم در بیمارستان بستری شده بود و نتوانستم سر موعد به نشست برسم. بابت این اتفاق از همه عذرخواهی می‌کنم.
این کارگردان در پاسخ به این پرسش که چرا زشتی‌ها را در فیلم به وضوح به تصویر کشیده است، گفت: قصدم از ساخت این اثر تقابل زشتی و زیبایی بود. اگر فردی با ما هم عقیده نبود، نباید او را حذف کنیم و به همین دلیل زشتی ها را به تصویر کشیدم.
وی همچنین درباره استفاده از داستان‌های متعدد در فیلم توضیح داد: اصول ساختاری و تکنیکی را در فیلمنامه نوشتم و بر اساس آن‌ها همه چیز را جلو بردم. از همین رو فیلم مسیری دارد و اسیدپاشی هم بخشی از آن است و قصدم از معرفی بزه‌کارها، رسیدن به فاجعه بود.
درمیشیان تاکید کرد: در این فیلم می‌خواستم حال و هوای مستند را به وجود بیاورم و به همین دلیل نشانه‌گذاری‌هایی از زمینه مستند نیز در فیلم قرار دادم.
این کارگردان درباره استفاده از بازیگرانی که قالبا تئاتر بازی می کنند نیز بیان کرد: به عقیده من حضور بازیگرهای تئاتر در سینما خیلی مهم است و همه چیز ما در سینما از آن‌هاست. با توجه به اینکه خودم هم تئاتر را خیلی دوست دارم، همه هنرپیشه هایی که در این فیلم بازی کردند، از ستاره‌های تئاتر هستند.
وی همچنین در بخشی از صحبت‌هایش به مشکل صدا و تصویر سالن برج میلاد اشاره کرد و ادامه داد: در تهران تنها چند سالن سینمایی داریم که کیفیت واقعی آثار را نشان می‌دهد و شاید برخی از صداهایی که در فرم کار آن‌ها را دنبال کردم، به خوبی شنیده نمی‌شد.
*«لانتوری» مضمونی جسارت آمیز دارد
امیر پوریا، منتقد جلسه «لانتوری» با یاد کردن از مرحوم ایرج کریمی گفت: اگر اشتباه نکنم کریمی مقاله ای در سال ۶۸، ۶۹ در مجله فیلم درباره گرفتن عکس های یادگاری ای که در اواخر فیلمبرداری رسم بود، نوشته بود.
وی افزود: در مقاله مذکور، کریمی به حضور روح منتقد در کنار قاب عکس اشاره کرده بود. بدیهی است که منتقد دوست ندارد در چنین عکسی قرار بگیرد و با احترام فقط می خواهد کنار این قاب قرار بگیرد. من هم می خواهم در کنار قاب فیلم درمیشیان قرار بگیریم.
این منتقد تاکید کرد: ما با مضمون جسارت آمیزی در «لانتوری» رو به رو هستیم که پیش از این دیده شده است. چنین مضمون هایی به شیوه کلیشه ای و با بیان سنتی روایت می شوند. اما فرم در این فیلم دارای جسارت ساختاری است که با مضمون هم مسیر می شود.
پوریا تصریح کرد: موضوع ملتهب نباید با ساختار محافظه کارانه یا به صورت معمولی روایت شود. مثل اتفاقی که در فیلم«هیس دخترها فریاد نمی زنند» افتاد.
این منتقد در ادامه توضیح داد: معمولا آثار تئاتری در دنیا وجود دارد که نوعی مالیخولیا یا فضای جنون آمیز را روایت می کنند، اما در سینمای ایران به نسبت سینمای دنیا، آدم های بسیاری می بینیم که واقعا نزدیک به چنین شخصیت هایی هستند، در حالی که خود رضا درمیشیان شخص محجوبی است اما شخصیت فیلم هایش حال بسیار بدی دارند.
وی با اشاره به این که درمیشیان به راه استادش، داریوش مهرجویی رفته، عنوان کرد: زمانی که مهرجویی فیلم «دایره مینا» را ساخت آنقدر تاثیر گذار شد که سازمان انتقال خون را تاسیس کردند. «لانتوری» هم این خصلت را دارد، یعنی فیلم توانسته از طرح مساله داستانی فراتر برود و اسیدپاشی را به عنوان تمثیل مطرح کند.
این منتقد تاکید کرد: متاسفانه در فضایی هستیم که بیماری انحصارطلبی مثل عشق در میان نسل جوان ما موج می زند. حتی محبوب ترین ترانه های ما چه آنطرف آبی و چه داخلی همه پایه نگاهشان همین انحصارگرایی است. یعنی می گویند اگر کنترلت نمی کند، حتما دوستت ندارد.
*کوثری: هیچ کس از ساخته های درمیشیان خبر ندارد
باران کوثری هم با اشاره به میزان سختگیری های کارگردان یادآور شد: رضا درمیشیان با وسواس زیادی فیلمنامه را بارها بازنویسی می کند. زمانی های زیادی پیش می آید که با هم بحث می کنیم.
وی افزود: هر بار که رضا درمیشیان را می بینم بسیار هیجان زده می شوم چون جز خودش کسی نمی داند چه می خواهد بسازد. اما شما اصلا دوست ندارید بدانید چه برسر بازیگر می آورد.
*محمدزاده: درمیشیان همه چیز را می چیند
نوید محمدزاده با اشاره به این که از زمان ساخت«عصبانی نیستم» در جریان ساخت«لانتوری» بوده گفت: برای همین بود که از آن موقع مو و ریش هایم را کوتاه نکردم. رضا درمیشیان کارگردانی است که حتی پلکی که می زنید را هم می چیند. فکر می کنم او بالای ده بار فیلمنامه را بازنویسی کرد.
وی تاکید کرد: حتی اتفاق افتاده بود که صحنه راه رفتن مرا دوبار بگیرد، چون معتقد بود شبیه به فیلم «عصبانی نیستم» شده است. خوشحالم که دوبار با او همکاری کردم و امیدوارم برای سومین بار هم چنین اتفاق بیافتد.
*«لانتوری» بیش از ۷۰، ۸۰ لوکیشن داشت
محمدرضا منصوری، مدیر تولید «لانتوری» هم به سختگیری های رضا درمیشیان اشاره و تاکید کرد: وقتی جایگاه کارگردان و تهیه کننده یکی باشد، کار بسیار سخت می شود. او همان وسواس ها و حساسیت ها را در تولید هم داشت.
وی با بیان این که تمام هزینه های این فیلم را درمیشیان به صورت شخصی تهیه کرده گفت: بالای ۷۰، ۸۰ لوکیشن داشتیم و به خاطر این که فیلم قبلی درمیشیان نتوانست اکران شود، با مشکلات بسیاری برای هماهنگی لوکیشن های مختلف مواجه شدیم.
مریم پالیزبان نیز در پاسخ به این سوال که چرا بازی در «لانتوری» را پذیرفته است گفت: فیلمنامه ای که برایم فرستاده شد بسیار قانع کننده بود. البته یک روز طول کشید تا از ترس بازی در این شخصیت فاصله بگیرم.
گلناز گلشن، طراح لباس و محسن نصر اللهی، طراح صحنه هم از حساسیت های رضا درمیشیان در نشست صحبت کردند.
