به گزارش ارتباطات و اطلاع رسانی سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر، محمد علی سجادی هم پس از چند سال با فیلم تمرین برای اجرا بار دیگر به جشنواره بازگشت با این تفاوت که به جای بخش مسابقه وارد بخش هنر و تجربه شده است. فیلم داستان یک گروه تئاتری است که می خواهند نمایش سیاوش را روی صحنه ببرند. اما نمایش برای طی کردن مرحله تمرین تا اجرا با مشکلات ریز و درشتی مواجه است که این مشکلات به مرور گروه را به نزدیکی هرچه بیشتر با عمق و بنیان شاهنامه نزدیک می کند. فیلمی کند و کسل کننده که در آن سجادی تلاش کرده تا مفاهیم مورد نظرش را به تصویر بکشد اما این اتفاق به چند دلیل رخ نداده است. مهمترین دلیل آن هم فرم بیان این مفاهیم است که به زبان کلاسیک سینما نبوده و مابین تئاتر و سینما سرگردان مانده است. در این بین حضور بازیگران کهنه کار و سرشناسی همچون:میکاییل شهرستانی و مهدی میامی هم کمک چندانی به فیلم نکرده است.
مصطفی کیایی پس از موفقیت دو فیلم قبلی اش(خط ویژه و عصر یخبندان) این بار هم به سراغ داستانی نزدیک به این دو رفته تا سه گانه اش را کامل کند. با این تفاوت که فضای داستان را به سمت کمدی برده و قصه خود را در این بستر روایت کرده است. کیایی به مانند برخی از فیلم های جشنواره امسال صرفا برای تلطیف فضا از کمدی کلامی یا موقعیت استفاده نکرده بلکه جوهر کمدی در ذات خود داستان وجود داشته است. داستان دو جوان نیمه کودنی که برای پولدار شدن دست به کشیدن نقشه های احمقانه زده و جز خرابکاری کار دیگری انجام نمی دهند.
حال یکی از آنها(حامد) به دنبال انتقام گیری شخصی هم از کسی است که از اعتماد پدرش استفاده کرده و با پاپوش دوختن او را به زندان انداخته است. مهمترین نقطه قوت بارکد، داستان سرحال و شوخ و شنگ آن است که با ریتمی مناسب پیش رفته و زمان فیلم را برای مخاطبانش کوتاه تر کرده است. در این میان روایت غیرخطی هم به پیشبرد هرچه بهتر داستان کمک کرده و جلوی طولانی تر شدن زمان فیلم را گرفته است. محسن کیایی برای ایفای نقش میلاد با توجه به جنس بازی اش انتخاب فوق العاده ای بوده که زوج موفقی را در کنار بهرام رادان در نقش حامد شکل داده است.
در عین حال نقش های مکمل هم خوب انتخاب شده اند که از جمله می توان به سحر دولتشاهی و پژمان بازغی اشاره کرد که این دومی در نقش یک پلیس نفوذی در باندهای مواد مخدر کاملا متفاوت از کار درآمده است. بارکد با توجه به داستان و ساختارش می تواند یکی از پرفروش ترین فیلم های سال لقب گیرد.
محمد حسین فرح بخش یکی از قدیمی ترین تهیه کنندگان سینمای پس از انقلاب ایران است که تقریبا تمامی فیلم هایش به اصطلاح جزو بدنه سینمای ایران به حساب می آیند. حال فرحبخش پس از فیلم های عطش، خصوصی و مستانه برای چهارمین بار روی صندلی کارگردانی نشسته و آب نبات چوبی را به بخش سودای سیمرغ جشنواره امسال فرستاده است. فیلمی با دغدغه های اجتماعی درباره دختر جوانی که به دلیل مشکلاتش در خانواده از خانه فرار کرده و حال اعضای خانواده به دنبالش شهر را زیر پا گذاشته اند. قصه ای نه چندان تازه که فرح بخش تلاش کرده تا از آن فیلم سرپا و جذابی بسازد که در عمل این اتفاق رخ نداده است. در این بین حضور رضا عطاران در نقش فرهاد هم درد زیادی را از فیلم دوا نکرده و تنها کنجکاوی مخاطبان را پیش از نمایش فیلم برمی انگیزد. البته نباید از بازی خوب برخی بازیگران فیلم همچون:کریم قربانی و میلاد کیمرام هم به سادگی گذشت که تک لحظات درخشانی را شکل داده اند.
کیومرث پوراحمد پس از تجربه ناموفق پنجاه قدم آخر در گونه دفاع مقدس، در کفش هایم کو تلاش کرده تا به سینمای مورد نظرش نزدیک شود. آن هم براساس داستانی که فراز و فرودهایش از جنس سینمای بدنه نبوده و تنها می تواند برای طیف خاصی از مخاطبان جذاب به نظر برسد.
پیرمردی کارخانه دار(حبیب) که به بیماری آلزایمر مبتلاست و خانواده اش ترکش کرده اند، پس از بازگشت دخترش از خارج با ماجراهایی مواجه می شود. پوراحمد در کفش هایم کو به سراغ بیماری خاصی رفته که موقعیت های دراماتیک فراوانی در دل آن قادر به شکل گیریست و کفش هایم کو هم نمونه هایی از آن را دارد. اما فیلم به وضوح از کمبود مصالح داستانی به خصوص در نیمه های آن رنج می برد. با این حال بازی خوب رضا کیانیان در نقش حبیب و حضور غافلگیرکننده رویا نونهالی از نقاط قوت فیلم به حساب می آیند که برخی ضعف های فیلم را به خوبی پوشانده اند. با همه اینها کفش هایم کو پس از پنجاه قدم آخر گام بلند پوراحمد به سمت سینمایی است که در آن تبحر داشته و مخاطبان پروپاقرصی هم دارد.
