خوشحالیم که همه این برنامه ها حتی بدون یک دقیقه تاخیر آغاز شدند. خلاصه تابوی آغاز دیرهنگام برنامه ها شکسته شد و معلوم شد که می شود در ایران هم سروقت بود. اما جشن پایانی جشنواره سی و چهارم جشن قدرت نمایی جوانها بود. این جمله گمان می کنم کمی تکراری شده. خلاصه رفتن جوائهای با انگیزه، باسواد و کار بلد روی سن یعنی سینمای ایران ادامه دارد. یعنی امید به فردا. یعنی آینده ای روشن. یعنی همان گونه که آقای دهقان عزیز به زیبایی روی صحنه گفت، سینما نه تنها ورشکسته نیست بلکه پراست از رونق و امید به آینده.
اما روی دیگر سکه جشنواره بزرگانی بودند که نشستند و با شوق وذوق برای این جوانها از ته دل کف زدند. استاد رضا کیانیان از اینکه می دید یک عمر تلاشش به ثمر نشسته و اینک نوید محمد زاده در میان شوق و ذوق مردم روی صحنه می رود خوشحال بود. من از روی سن می دیدم نگاه پر از امیدش به آینده را. وقتی که سید رضا میرکریمی آمد و سیمرغ مردمی را اعلام کرد، در سخنانش و در نگاهش جز امید به فردای سینمای ایران دیده نمی شد. پرویز پرستویی این چهره درخشان سینمای ایران هنگامی که روی صحنه رفت از ابراهیم حاتمی کیا و از پنج بزرگ سینمای ایران گفت. و این است رمز و راز ملتی که به پیش می رود. و این است هنر مردان بزرگی که هنر این سرزمین را به پیش راندند. آنها که گذشته را پاس می دارند ولی نگاهشان به آینده است.
