علی افشار نویسنده و روزنامهنگار سینمایی درباره انتشار فهرست متقاضیان حضور در سینمای رسانههای جشنواره فیلم فجر نوشت:
کافی است به نه، ده سال پیش برگردیم و تصور کنیم فهرستی که روز یکشنبه از متقاضیان حضور در سینمای رسانه های گروهی منتشر شد، در سال ۸۷ منتشر میشد! اصلا یک لحظه هم اندیشیدن به چنین چیزی محال است که اگر اتفاق میافتد، سینما فلسطین یا صحرا – میزبانان آن ادوار – از ازدحام اسم و آدم به مرز انفجار میرسیدند..!
علی افشار، نویسنده و روزنامهنگار سینمایی – واقعیت آن است که سینمای رسانهها از دوره یازدهم جشنواره به همت اتحادیه تهیهکنندگان و گروهی از منتقدان میزبان اهالی رسانه، با دو هدف مهم شکل گرفت. یک؛ فضایی که منتقدان سینمایی بتوانند آثار جدید سینمای ایران را در آن ببینند. دو؛ فضایی که دستاندرکاران این آثار بتوانند در معرض دوربینها و ضبطهای خبرنگاری قرار بگیرند. حتی میتوان به چند سال بعدتر رسید که انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی مدیریت سینمای رسانه را (فارغ از سازوکار مدیریت جشنواره که در آن سالها، بنیاد سینمایی فارابی بود) در اختیار داشت.
از آن سال و آن دوران، دور شدهایم. رسانهها متکثر شدهاند و هیولایی به نام برج میلاد که از سال ۸۸ قرار بود وظیفه ایجاد شور و حال در سینما و جامعه را برعهده داشته باشد، کار را به جایی رساند که سینمای رسانه، کاخ شد و مدعوین به کاخ، در یک کلام «همه دوستان و آشنایان» بودند.
مشابه لیستی که دیروز منتشر شد و برای خیلی از همکارانم حیرتآور بود، در سالهای ۸۹، ۹۰، ۹۴، ۹۵ و ۹۶ به واسطه همکاری ستادی با این جشنواره به رویت من رسیده بود و برایم نکته تازهای برای حیرت نداشت. آنچه اهمیت بیشتری دارد، اقدام شجاعانه در انتشار آن بود که البته سال گذشته هم در شرف انجام بود و انجام نشد. اقدامی شجاعانه و انقلابی، چرا که سرانجام یک روز باید همه میفهمیدند که کاهش سهمیهها در روابط عمومی جشنواره یعنی چه و به چه علت انجام میشود. در واقع این یک حرکت لازم برای اقناع افکار عمومی بود.
پیشنهادم به دوستانم در فجر ۹۷ این است که از واکنشها نهراسند چون تازه سکانس اول یک ماجراجویی برای بهبود آینده جشنواره کلید خورده است. باید سختگیر بود. باید به خبرنگار اثرگذار بها داد. باید قلم و قدم منتقدی که به سینمای ایران حرکت و جهت میدهد، ارج نهاد. باید تفاوت بین آن پیج اینستاگرام و کانال تلگرام را که برای کلیت سینمای ایران مفید است، با تشکلی که اهل باجگیری و باجدهی – لابد به بهانه وجود مشکلات مالی بخش خصوصی!!! – است، فهمید. اصولا مگر همه خبرنگاران رسانههای گروهی فلان کشور اروپایی به همراه زن و فرزند و دوست و اقوام و اسپانسرهای مجله و … کار و زندگی را تعطیل میکنند و به کن و برلین میروند؟ لطفا نگویید و نگوییم اینجا ایران است که همیشه همین، کار را خراب کرده است!
منبع: فیلمنت نیوز
