به گزارش ستاد خبری سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر به نقل از بولتن مجازی(فجر سی و هفتم)، همایون ارشادی بازیگر پر افتخار «طعم گیلاس» که این روزها فیلم «سرو زیر آب» را روی پرده دارد، معتقد است که تکنولوژی و تعداد عوامل فیلم‌ها از چهل‌سال گذشته تا به حال خیلی تغییر کرده و تولید در سینمای ایران روبه پیشرفت است.
با او درباره خاطرات و اتفاقات تلخ و شیرینی که برایش در جشنواره فیلم فجر پیش‌آمده و داستان طرفداری‌اش از یک تیم فوتبال گپ زدیم تا این حرف‌ها هم خاطره شوند.
مشروح این گفت و گو را در ادامه بخوانید؛
*چهل‌سال از پیروزی انقلاب می‌گذرد، وضعیت سینمای ایران را بعد از گذر این سالیان، چطور ارزیابی می‌کنید؟
هرچه سینما جلوتر می رود، پیشرفت نیز همراه آن به‌پیش می‌آید و در مورد سینمای ایران هم این پیشرفت را از چهل‌سال پیش دیده‌ایم. قبل از انقلاب تولید سینمای ایران زیاد نبود و اگر اشتباه نکنم، تعداد فیلم‌ها ۲۰ یا ۳۰ فیلم در طول سال بود، اما در حال حاضر تولید سینمای ایران به مراتب بالاتر است. تمرکز و تأکید من بیشتر روی تعداد فیلم‌هاست، نه ارزش‌گذاری بر اساس کیفیت.
*سی‌وهفت دوره از جشنواره فجر می‌گذرد، چه محاسن و معایبی در جشنواره می‌بینید؟
هر جشنواره‌ای، حتی جشنواره‌های بزرگ بین‌المللی مشکلات خاص خود را دارد و به‌طور طبیعی جشنواره فجر از این مشکلات مبرا نیست. معتقدم بزرگترین مشکل جشنواره فجر نداشتن یک کادر ثابت برای اداره طولانی مدت آن است. اگر جشنواره عوامل ثابتی داشته باشد، می‌توان برای سال‌های آینده آن برنامه‌ریزی دقیقی در راستای بهتر کردن جشنواره و رفع معایب آن ترتیب داد. همان‌طور که می‌دانید بیشتر جشنواره‌های بین‌المللی در یک مکان ثابت برگزار می‌شود و مشکل دیگر ما به نبود یک مکان ثابت به‌عنوان کاخ جشنواره برمی‌گردد که در حقیقت به‌عنوان سمبل و نماد جشنواره شناخته می‌شود.
*فکر می‌کنید سینمای ایران قبل از انقلاب چه شاخصه‌هایی داشته و حالا چه ویژگی‌هایی دارد که در آن زمان نداشتیم؟
چهل‌سال پیش سینما از خیلی نظرات یک صنعت نوپا – به‌ویژه از لحاظ فنی بود و فکر می‌کنم در آن زمان صدای سر صحنه نبود یا به تازگی شروع شده بود و همه از این تکنولوژی جدید برای آن زمان در ایران استفاده نمی‌کردند؛ یعنی یا وسایل مورد نظر را نداشتند یا هنوز جا نیفتاده و درونی نشده بود. دوربین‌های آن زمان هم سروصدای زیادی داشتند که امکان صدابرداری سر صحنه را به عوامل نمی‌داد. به‌طور کلی وسایل فیلمبرداری با تکنولوژی زمان خود فاصله زیادی داشت. از لحاظ نفرات و عوامل یک گروه هنری مانند تهیه‌کننده، کارگردان، فیلمبردار، صدابردار و بازیگران همیشه کمبود داشت، اما امروزه روزبه‌روز به لحاظ تکنیکال و تعداد نفرات در هر رشته با رشد مواجه هستیم.
*بهترین فیلم‌هایی که در جشنواره فیلم فجر دیده‌اید، کدام‌ها هستند؟
فیلم‌های زیادی دیدم که از بعضی خوشم آمد و از بعضی دیگر نه، اما این دلیل خوب یا بد بودن فیلم نیست، چون من به عنوان تماشاگر ساده فیلم را نگاه می‌کنم و اگر با سلیقه من یکی باشد، مورد پسندم است و آن را دوست دارم.
*چه خاطراتی از جشنواره فجر دارید؟
دو خاطره دارم. اولین خاطره مربوط به بازی پرسپولیس و استقلال می‌شود. در بحبوحه جشنواره، مسابقه فوتبالی بین استقلال و پرسپولیس برگزار می‌شد که آن را در سالن اصلی جشنواره به‌طور مستقیم نشان دادند. استقلال تا دقایق پایانی دو بر صفر جلو بود و بقیه دوستان بازیگرِ استقلالی برای پرسپولیسی‌ها کُری می‌خواندند. دقیق به‌خاطر ندارم که ملیکا یا مهراوه شریفی‌نیا طرفدار سرسخت پرسپولیس بود و چون تیم ما جلو بود، چیزی نمی‌گفت، اما ورق برگشت و استقلال در دقایق پایانی، بازی برده را باخت و چشم‌تان روز بد نبیند. این خواهرها هروقت من را در جشنواره می‌دیدند، برایم کُری می‌خواندند و این داستان همچنان ادامه دارد.
خاطره دومم مربوط به فیلمی می‌شود که در آن بازی کرده بودم و در جشنواره فجر نمایش داده‌شد و قرار بود نشست پرسش و پاسخ آن با حضور خبرنگاران برگزار شود. در این جلسه مجری برنامه مخالف اضافه‌کردن یک صندلی برای یک بازیگر که اسمش در فهرست کسانی که روی سن قرار می‌گیرند، بود و در مقابل کارگردان نیز روی این موضوع تأکید داشت و در جلسه بحث به‌وجود آمد و در آخر وقتی کارگردان قانع نشد، مجری جلسه را تعطیل کرد. من خیلی ناراحت شدم و فکر کردم چرا باید برای یک صندلی اضافه جلسه تعطیل شود و همان جا اعتراض خودم را مقابل خبرنگاران حاضر در جلسه اعلام کردم. همان شب مجری محترم برنامه با کمال فروتنی با من تماس گرفت و از من دلجویی کرد.
