فجرنامه | حس شیرین سیمرغ فیلم اولی

«عبدالحسن برزیده» کارگردان سینمای ایران در یادداشتی که در شماره چهارم بولتن مجازی جشنواره فیلم فجر منتشر شد، درباره حس شیرین خود از دریافت اولین جایزه‌اش از جشنواره فیلم فجر نوشته است.
متن این یادداشت به شرح زیر است:
با این‌که «دکل» اولین فیلم سینمایی‌ام بود و برای اولین ‌بار بود که در جشنواره فیلم فجر شرکت می‌کردم، مطمئن بودم که جایزه خواهم گرفت. به این دلیل که در طول تدوین و مراحل مختلف پس از تولید فیلم، سینماگران بسیاری فیلم را دیدند و نظرشان مثبت بود. خودم هم اهل فیلم دیدن بودم و کارم سینما بود. بنابراین با توجه به شناختم از سینما، امیدوار بودم که جایزه بگیرم. مهم‌ترین رقیب من در آن دوره آقای اسعدیان بود که با اولین فیلمش در بخش فیلم اولی‌ها حاضر بود. ولی باز هم فیلم «دکل» به لحاظ پروداکشن قوی‌ بود و صحنه‌هایی داشت که می‌توانست مخاطبان و داوران را تحت‌‌تأثیر قرار دهد. 
حضور در جشنواره فیلم فجر اولین مواجهه من با مقوله جشنواره نبود. پیش از آن در جشنواره تئاتر فجر شرکت کرده و چند جایزه گرفته بودم. پس با خود برگزاری جشنواره و شرایط آن تا حدودی آشنا بودم و برایم خیلی غیرمنتظره نبود. حضور در جشنواره فیلم فجر برایم لذت‌بخش بود، چون وقتی فیلم می‌سازید، می‌خواهید واکنش و نظر مخاطبان فیلم را بدانید و حضور در جشنواره فیلم فجر باعث می‌شد تا من به شکلی نظرات مردم را بشنوم. در یکی از نمایش‌های فیلم چند خانم با دیدگاه‌های مختلف به سراغ من آمدند و از تماشای فیلم اظهار خوشحالی کردند. آن‌ها می‌گفتند که شما در این فیلم از زاویه جدیدی به جنگ نگاه کردید و حضور زنان را در جنگ تحمیلی نمایش دادید. انگار خانم‌ها احساس می‌کردند در فیلم «دکل» دیده شده‌اند. خودم هم این نظر را داشتم. پیش از ساخت فیلم «دکل» همیشه احساس می‌کردم جای زنان در فیلم‌های دفاع مقدس خالی است. من با خانواده‌ام، مادرم، همسرم و خواهرم در جنگ زندگی کرده‌ بودیم و به‌خوبی می‌دانستم شاید میدان جنگ مردانه به نظر برسد، ولی زنان هم در آن مشارکت دارند. 
در آن دوران نگاه‌ها در داوری به جوانان متفاوت از امروز بود. یکی از داوران آن دوره از جشنواره فیلم فجر که البته استاد خود من هم بود، مرا به کناری کشید و گفت: «ما می‌خواستیم جایزه اصلی را به تو بدهیم، ولی چون جوان هستی، یک‌دفعه ممکن است «قرتی» بشوی. به همین دلیل این جایزه را به تو ندادیم.» نمی‌دانم چقدر این استدلال درست بود، امیدوارم امروز این‌طور نباشد. 
حضور در بخش فیلم اولی‌های جشنواره فیلم فجر برای من تجربه باارزشی بود، البته این‌که چه تاثیری از جشنواره بگیرید، بیشتر به این بستگی دارد که از چه نوع فیلم‌سازانی باشید. برخی از فیلم‌سازان تنها مشتاق دیده شدن‌اند. در مورد آن‌ها ممکن است موفقیت یا حتی حضور در هر جشنواره‌ای باعث آسیب شود. چون گاهی ممکن است به دلیل این‌که می‌خواهند فیلمشان را به جشنواره برسانند، با عجله آن را بسازند، درحالی‌که اگر کمی صبوری می‌کردند، می‌توانستند فیلم بهتری بسازند. 
اعتراف می‌کنم تجربه جایزه گرفتن برایم بسیار شیرین و گوارا بود و حضور در جشنواره بسیار لذت‌بخش. جشنواره باعث ایجاد انگیزه در من و دیگر فیلم‌سازان شد و به ما اعتمادبه‌نفس داد. ولی این به شرطی خوب است که اصل یا هدف از فیلم‌سازی، جشنواره و جایزه نباشد. 
در آن سال‌ها اتفاق دیگری هم برای برندگان می‌افتاد. من این موضوع را از خیلی‌ها، به‌خصوص بازیگران آن دوران، شنیده‌ام که وقتی جایزه می‌گرفتند، دیگر کسی به سراغشان نمی‌آمد. چون تصور می‌کردند ممکن است به خاطر دریافت جایزه دچار غرور شوند و بخواهند متفاوت کار کنند. 
جایزه گرفتن در جشنواره فیلم فجر، به‌خصوص با اولین فیلم، قطعا مسئولیت فیلم‌ساز را بالا می‌برد، چون رکوردی زده‌اید و در دوره‌های بعدی دیگرانی می‌آیند که رکورد شما را می‌شکنند و شما باید دوباره رکورد آن‌ها را بزنید. یعنی حتی اگر نتوانید بهتر از قبل بشوید، نباید فیلمی بسازید که کیفیت پایین‌تری نسبت به فیلم قبلی‌تان داشته باشد.