مهدی جعفری با سومین فیلم بلند سینمایی خود «یدو» در فجر سی و نهم حضور دارد، فیلمی که همانند اثر قبلی او به ژانر دفاع مقدس اختصاص یافته و قهرمان اصلی‌اش نوجوانان هستند.
به گزارش ستاد اطلاع رسانی جشنواره فیلم فجر، مهدی جعفری متولد ۱۳۴۸ فارغ التحصیل رشته سینما از دانشگاه هنر است. او پس از یک دوره کوتاه بازیگری در تئاتر، کار فیلمسازی را از دهه شصت با حضور در انجمن سینمای جوانان نجف آباد آغاز کرد؛ سپس از دهه هفتاد به ساخت فیلم‌های کوتاه داستانی روی آورد و از سال ۸۳ به عنوان مدیر فیلمبرداری در سینمای ایران مشغول به کار شد.
او پیش‌تر نیز دو فیلم مستند کوتاه «هر کجا برم آسمان مال من است» و «همه روزهای خوب» را با تهیه کنندگی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ساخته است. حضور یکی از فیلم‌های کوتاه او به نام «کمی بالاتر» در میان ده فیلم بخش مسابقه فیلم‌های کوتاه جشنواره بین‌المللی فیلم برلین در سال ۲۰۰۶ به عنوان یکی از افتخارات فیلم کوتاه ایران به‌شمار می‌رود.
جعفری این روند را ادامه داد تا سال ۱۳۹۵ که نخستین فیلم سینمایی خود را تحت عنوان «ایستگاه اتمسفر» کارگردانی کرد. هرچند این فیلم خیلی مورد توجه واقع نشد، اما فیلم دوم او «بیست و سه نفر» با موفقیت خوبی مواجه شد. فیلمی که با اقتباس از خاطرات ۲۳ نفر از رزمندگان نوجوان ایرانی ساخته شد که به اسارت نیروهای عراقی در سال ۱۳۶۱ درآمدند. این فیلم در سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر در شش رشته نامزد شد و توانست سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه ملی را دریافت کند.
حالا او در سومین فیلم خود بار دیگر به سراغ موضوعی در دل دفاع مقدس رفته است. «یدو» اولین ماه‌های جنگ تحمیلی را در آبادان در حال محاصره به تصویر کشیده است. ستاره پسیانی، اکبر اودود، سعید آلبوعبادی، میلاد صویلاوی، محمدمهدی آلبوعلی، ریحانه آریامنش، عبدالحلیم تقلبی، حسین پوریده، رضا نوری، طاهره نیک‌آزاد، مسعود جلالی، معید رامی، مائده رامی، یاسین مسعودی، احمد مسافری و… در این فیلم ایفای نقش می‌کنند.
جعفری در گفت‌وگویی درباره تاثیر سینما بر مخاطب نوجوان که تقریبا دو اثر جدیدش به این قشر از مخاطبان اختصاص یافته است، می‌گوید شخصا به هیچ‌وجه به آموزش مستقیم از طریق فیلم اعتقادی ندارم. هر فیلمی که کمی لحن آمرانه، ناهیانه یا خطابه و سخنرانی به خودش بگیرد پرونده‌اش نزد تماشاگر و بخصوص تماشاگران نوجوان بسته است. تأثیر یک فیلم خوب باید همین باشد که تماشاگر بعد از ترک سالن با قهرمانان آن خداحافظی نکند بلکه تا مدت‌ها بتواند با آنها زندگی کند و این زندگی ادامه همان همذات‌پنداری درون فیلم است و رسیدن به این همذات‌پنداری بهترین روش مؤثر برای انتقال محتوای یک فیلم به شمار می‌آید.
سمیرا افتخاری
