در هشتمین روز از جشنواره ۳۹ دو فیلم «یدو» به کارگردانی مهدی جعفری و «تی‌تی» ساخته آیدا پناهنده به نمایش درآمد. در این دو فیلم داستان‌گو دو کاراکتر زن قدرتمند در مرکز فیلم قرار دارند که دو جهان زنانه را در شرایط سخت و علیرغم مشکلات مختلف به تنهایی پیش می‌برند.
به گزارش ستاد اطلاع‌رسانی جشنواره فیلم فجر، «یدو» فیلمی است داستان‌گو که یادآور برخی از آثار خوب کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در دهه‌های گذشته است. این فیلم توانسته دغدغه‌های جنگ، آبادان، کودکی و ماندن در وطن را با زن و خانه پیوند دهد. مادر(با بازی ستاره پسیانی) شخصیتی مقتدر و محوری است که مرکزیت او در کانون فیلمنامه «یدو» به وضوح احساس می‌شود و این قابلیت را دارد تا فضای فیلم را تحت‌الشعاع شخصیت محوری خود قرار دهد.
در این فیلم بیش از آن که داستان جنگ مطرح باشد یا به دل اتفاقات سهمگین جنگ برویم، سایه فقر و مصیبت را بر خانواده‌ای می‌بینیم که به خواست مادر در شهر مانده است و با اضافه شدن مشکلات، این زن بر سر دوراهی ماندن و رفتن قرار گرفته است. شخصیت یدو در این فیلم مسیر بلوغ و درک دنیای مادر را طی می‌کند ولی همزمان قصد نجات او را دارد.
فیلم در مسیر قصه‌گویی خود با دوربینی سیال درحال عبور از تمام شخصیت‌ها و فضاهاست و در دل حرکت دوار خود میل به رفتن را در این قصه کلاسیک تشدید می‌کند. یکی از ویژگی‌های این فیلم ساختن جهانی مینی‌مال است که درعین کند بودن ریتم به صورت اشاره‌وار مولفه‌های بصری خود را نمایش می‌دهد و از آن عبور می‌کند.
فیلمنامه «یدو» سبک پایان شگفت‌انگیز را برگزیده است. مزیت این سبک در کوتاه و موجز بودن آن است که در دل یک فیلم قصه‌گو سعی دارد مخاطب را غافلگیر کند.
ستاره پسیانی در این فیلم با گریمی سنگین، لهجه جنوبی و موقعیت‌های احساسی متضاد توانسته است شمایل یک مادر تنها، سختی زندگی در شرایط جنگ و مهاجرت را به شکل ملموسی باورپذیر کند.
سخاوتمند و تنها
«تی‌تی» همان‌طور که از عنوان آن برمی‌آید فیلمی زنانه و شخصیت‌محور است. در این فیلم با زنی مواجه هستیم که درعین بی‌ادعا بودن بخشنده است، در عین قرار گرفتن در جمع افراد مختلف تنهاست و درعین ناباوری تا حد اعلا سخاوتمند و صادق است اما درست به همین دلایل از طرف جامعه و اطرافیان جدی گرفته نمی‌شود.
این فیلم تصویری فراموش‌نشدنی از یک زن متفاوت را به تصویر می‌کشد که علیرغم تنش‌های دنیای خشن پیرامونی به دنبال کاری برای بشریت است و با از خودگذشتگی خودش را وقف ساختن دنیایی بهتر کرده است.
الناز شاکر‌دوست با بازی باورپذیر و اجرای بی‌نقص خود توانسته یک کاراکتر دوست‌داشتنی و پیچیده را به سینما اضافه کند. معصومیت چهره او در کنار سادگی و صمیمیت شخصیت تی‌تی زنی ساده و درعین‌حال شگفت‌انگیز را به نمایش می‌گذارد. ریتم آرام فیلم، فضای درونی غالب شخصیت‌ها و پلان‌های متعدد از طبیعت توانسته است اتمسفر فیلم را به خوبی به مخاطب منتقل کند. فضای درونی فیلم به تماشاچی فرصت می‌دهد تا به راحتی تحت تاثیر داستان گرم و تازگی دنیای کاراکترها قرار بگیرد.
اگرچه «تی‌تی» از سبک پایان شگفت استفاده نمی‌کند اما پایان‌بندی آن خلاف انتظار و خواست مخاطب است تا مخاطب بتواند درعین تازگی و بداعت دوباره به سرنوشت شخصیت‌ها چشم بدوزد و با مرور دوباره داستان به این سرنوشت نمایشی تن دهد.
در دو فیلم «یدو» و «تی‌تی» با دو شخصیت متفاوت زنانه، از دو جهان متفاوت سروکار داریم. داستان یکی در جنوب و در دل جنگ می‌گذرد و داستان «تی‌تی» در شمال کشور. ستاره پسیانی با لهجه جنوبی و الناز شاکر دوست با لهجه شمالی دیالوگ می‌گویند اما درعین حال هر دو فیلم معرف دو شخصیت زن قدرتمند هستند. زن در فیلم «یدو» شخصیتی جسور، بی‌باک، قوی و وفادار به فرزاندان و زادگاهش است اما زن فیلم «تی‌تی» مهربان، صادق، بی‌ادعا، به یادماندنی و وفادار است. تماشای این دو اثر سینمایی نمایشگر دو جلوه مختلف از دو زن ایرانی جذاب است که حضور این کاراکترهای زن دغدغه‌مند، قدرتمند و تنها از نقاط قوت جهان داستانی آن‌ها به شمار می‌آید.
کامبیز حضرتی
