خانه چهلمین جشنواره فیلم فجر با طرح شیوه‌نامه‌ای دغدغه‌مند و آرمانگرا در پردیس سینمایی چارسو برپا می‌شود.
اولین پرسش و موضوعی که در این رابطه به ذهن می‌آید این است که چرا برج میلاد تهران برای برگزاری چنین رویدادی انتخاب نشد؟ پرسشی که در این متن با توجه به دوراندیشی‌های سران جشنواره پاسخ داده می‌شود.
در وهله نخست می‌توان به سالن نمایش برج میلاد اشاره کرد. سالنی که با توجه به ظرفیت بالا از استانداردهای لازم برای پخش و نمایش فیلم عاری است و توانِ برقراری اتمسفری لازم برای گیرایی تماشاگر را ندارد و پیوسته حسِ مخاطبانی را که در انتها و اطراف سالن نشسته‌اند را می‌شکند. بنابراین با توجه به اهمیت سالن در امر آشنازدایی و آشناپنداری تماشاگر و همچنین زیرساخت‌های سمعی و بصری سالن میلاد از گزینه‌های روی میز فاصله می‌گیرد.
در ادامه می‌توان به انتقاد آقای خزائی (رئیس سازمان سینمایی) در اختتامیه جشنواره فیلم کوتاه تهران اشاره کرد. او با رد تجملات در ساحت پروپاگاندا، سیاست‌های جشنواره را در اموری متمرکز به این رشته دانستند. اکنون با وام‌گیری از انتقاد رئیس سازمان سینمایی می‌توان به انگیزه‌های تجملاتی در برج میلاد اقرار کرد و با توجه به سویه‌های ملی‌گرایانه در مکتب اخلاق برگزاری مهم‌ترین جشنواره جمهوری اسلامی ایران را از آن سلب کرد.
نکته دیگری که از این انتخاب قابل برداشت و بررسی است، چگونگی رسیدن به برج میلاد از لحاظ جغرافیایی است.
اگر بخواهیم به گفته‌های برخی از اهالی رسانه استناد کنیم، رفت و آمد آنها به برج میلاد با دشواری همراه است و بخش اعظمی از انرژی آنها در مسیر رفت‌وشد گرفته می‌شود.
انتخاب پردیس سینمایی چارسو با توجه به قرارگیری آن در مرکز شهر -و دسترسی آسان به آن- در ضمن بهره‌مندی از سازوکار لازم در نمایش آثار کاملا قابل برداشت و عقلانی است.
نکته دیگری که در راستای این انتخاب شایان به ذکر است، تجربه پردیس سینمایی چارسو در برگزاری پنج سال جشنواره جهانی فجر و چند دوره جشنواره فیلم سینماحقیقت با معیارهای برون‌مرزی می‌باشد.
منبع: خبرگزاری میزان
