نخستین اثر بلند سینمایی یوسف حاتمی کیا در چهلمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد.
به گزارش مرکز اطلاع‌رسانی روابط عمومی جشنواره فیلم فجر، شاید شبیه فیلم های پدر نبود اما توانست شبیه آن‌ها مخاطب را درگیر داستان کند. حقیقتا یوسف نشان داد که شاید جهان فکریش با پدر تفاوت های داشته باشد اما کارگردانی را بلد است.
موقعیت «شب طلایی» در یک خانه قدیمی است. خانه ای که همه فکر می کنند نیاز به بازسازی اساسی دارد. خانه پدری که بهانه جمع شدن تمامی اعضای خانواده است. به همین دلیل مادرِ قصه، مخالف بزرگ است. فیلمساز تلاش می کند به کاراکترهای داخل فیلم ثابت کند که پیش از تخریب و ساخت خانه، به بازسازی خودشان نیاز دارند.
ماجرای یک طلای گمشده، همه را به جان هم می اندازد، ریشه بی اعتمادی، خانواده را تا آستانه فروپاشی پیش می‌رود. البته که پتانسیل این اتفاق پیش از گم شدن طلا هم وجود داشته است. کار به همین جا ختم نمی‌شود؛ گمشده بزرگ، حقایق بزرگی را برملا می‌کند که شاید بسیاری از آن غافل بوده اند. نقص در وجود تک تک شخصیت‌های اصلی وجود دارد و گم شدن طلا، باعث می‌شود همه این نقایص بار دیگر جلوی چشم شخصیت‌های اصلی فیلم بیاید. شاید تنها شخصیت پاک قصه مادر است؛ مادری که تمام فکر و ذکرش صلح و دوستی میان اعضای خانواده و نابودی ناپاکی‌های درونی است.
هرچند تمام فیلم، داخل خانه‌ای ویلایی ضبط شده است، اما هیچگاه مخاطب از تغییر نکردن لوکیشن، خسته نمی‌شود. اتاق به اتاقِ این خانه، مملو از حقایقی پنهان است. حقایقی که گاه به نفع و گاهی به ضرر شخصیت‌های اصلی است. هرجا پای یکی از فرزندانِ این مادر بلنگد، آنجاست که او گوشه رینگ قرار می‌گیرد و دیگر شخصیت‌ها او را سرزنش می‌کنند. دقایقی دیگر شخصیتی دیگر در موقعیتی مشابه قرار می‌گیرد. ماجرا تا دقایق پایانی باز شدن گره اصلی فیلم پنهان می‌ماند و پایانی شگفت انگیز، همه را متحیر می‌کند.
نکته قابل توجه و تنها نقطه اشتراک همه شخصیت‌ها، مادر قصه بود. مریم سعادت بازیگر این نقش به خوبی توانسته بود، اضطراب و دلسوزی مادرانه را به نمایش بگذارد. شخصیت مادر، اگر نبود، بنیان این خانواده خیلی زود و با اولین اختلاف نظر از هم می‌پاچید. یوسف حاتمی کیا سعی دارد در کنار روایت قصه ادای دینی هم به مقام مادران داشته باشد.
هرچند یوسف حاتمی کیا، خیلی شبیه پدرش فیلم نساخته است، اما شاید بتواند خود را به عنوان یک کارگردان مستقل و متفاوت از پدر به سینمای ایران معرفی کند.
یادداشت از علی کریمی
