در هشتمین روز جشنواره فیلم فجر دو فیلم «شهرک» به کارگردانی علی حضرتی و فیلم «2888» ساخته کیوان علیمحمدی و علی‌اکبر حیدری به نمایش درآمد. این دو فیلم علیرغم محدودیت‌های خودخواسته در روند قصه یا لوکیشن از خلاقیت زیادی بهره برده‌اند.
به گزارش مرکز اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی جشنواره فیلم فجر، فیلم «شهرک» به کارگردانی علی حضرتی فیلمی محدود به یک لوکیشن شهرک است. این فیلم خصلت بازی در بازی دارد و در طول فیلم گروهی از بازیگران از زندگی عادی و شرایط آن جدا می‌شوند تا در یک شهرک و مکانی جدا از جامعه بتوانند به نقش‌های خودشان نزدیک شوند. اما موقعیت شهرک جایی بین ادامه زندگی در یک لوکیشن محدود یا بازیگری در شرایط خاص است. با این روند دوگانه این فیلم به خوبی نشان‌دهنده شیوه بازنمایی در سینما است.
سینما اساسا نمایش زندگی نیست و واقعیت را ارائه نمی‌دهد بلکه اساسا دوربین سینما زاویه دید خود را دارد و به جای واقعیت بازتاب واقعیت و بازنمایی آن را هدف خود قرار داده است. به همین دلیل فیلم «شهرک» یکبار فیلمی بازنمایانه است و در مرحله دوم به خاطر سوژه‌اش این بازنمایی را تشدید می‌کند و خصلت بازی در بازی را ارائه می‌دهد و یک فاصله‌گذاری مدام بین واقعیت-سینما و سینما-واقعیت را به‌طور موکد نشان می‌دهد.
محدود بودن فیلم «شهرک» به‌خاطر سوژه‌اش در لوکیشن شهرک یکی دیگر از تازگی‌های این فیلم است. علی حضرتی در این فیلم خانواده‌های شهرک را با بازیگرانی ساخته است که در آن لوکیشن مشغول زندگی هستند و بازیگران آن همزمان بازی می‌کنند و بازی نمی‌کنند و مرز بین دو جهان واقعیت و هنر چندان قابل تشخیص نیست.
پرواز در نمای بسته
فیلم «2888» ساخته کیوان علیمحمدی و علی‌اکبر حیدری فیلمی است که از چندین جهت تازگی دارد. خلاصه داستان این فیلم نشان از تفاوت فضای این فیلم با آثار متعارف سینمای جنگ دارد: بیژن افسر کنترل شکاری در اتاق تاریک عملیات، در انتظار بازگشت عباس دوران و محمود اسکندری دو خلبان هواپیما‌های اف ۴ است که برای حمله و بمباران به بغداد حمله کرده‌اند. احتمال بازگشت هواپیما‌ها پنج درصد پیش‌بینی شده است.
اغلب سکانس‌های فیلم در اتاق عملیات می‌گذرد و لوکیشن محدودی برای این فیلم درنظر گرفته شده است. بسیاری از خلبان‌ها را در فیلم نمی‌بینیم و تنها از طریق صدا با آن‌ها و فعالیت‌های سخت نیروی هوایی در طول سال‌های جنگ تحمیلی آشنا می‌شویم. تمهیدی که در فیلم «2888» به کار رفته است باعث شده که بسیاری از نقش‌های فیلم به صداپیشگی محدود شود و بازیگران حاضر در صحنه نیز همواره در لوکیشن اتاق عملیات باقی بمانند.
کیوان علیمحمدی و علی‌اکبر حیدری در شرایط سخت لوکیشن محدود داخلی اتاق عملیات و دشواری‌های فیلمبرداری هوایی و رد و بدل شدن صداها فیلم را سیاه و سفید ساخته‌اند و خودخواسته رنگ را از فیلم گرفته‌اند. در شیوه فیلمبرداری نیز فیلم «2888» غالبا از نماهای بسته استفاده کرده است تا سختی کار و استیصال و استرس موقعیت را به تماشاگر منتقل کند.
تمام این محدودیت‌ها به جذابیت فیلم کمک کرده تا با فیلمی مواجه شویم که سختی‌های نیروی هوایی را در جنگ به شیوه تازه‌ای ارائه می‌کند. حضور بازیگران در این فیلم یکی دیگر از جذابیت‌های فیلم «2888» است.
بازی‌ها نیز به نوبه خود بداعت دارد. از یکسو بازیگران شناخته شده‌ای چون هادی حجازی‌فر، حامد کمیلی، کامبیز دیرباز، امین حیایی و… با صداپیشگی در فیلم حضور دارند و از سوی دیگر بازیگران جلوی دوربین بسیار متنوع هستند و در ترکیب آن‌ها بازیگران تلویزیونی، تئاتری و نابازیگر به چشم می‌خورد.
کامبیز حضرتی
نگاه تازه | خلاقیت در عین محدودیت
